122 - powrót do pisania

tak dziwnie, tak głupio, po tak długi okresie niepisania znów coś napisać. ale nie mogę kolejnej rzeczy odkładać na później, bo tak odkładając i odkładając, rzeczy ważne i mniej ważne, na później, możemy przegapić coś fajnego. dziś ostatni dzień studenckich wakacji więc okazja do napisania jest.

tyle razy miałam coś napisać, ale jakoś tak przez te półtora miesiąca nie wychodziło. tyle książek, tyle ciastek, tyle innych rzeczy, a chęci na napisanie kilku słów jakoś odeszły. ale przepędzamy złe chmury i szukamy słońca :)

dziś nie będzie o niczym szczególnym, będzie tak po prostu, jak to już nie raz u mnie było.

ostatnio naszła mnie taka refleksja, że gdyby zamiast słów "boję się" mówić "uda się", "będzie dobrze" życie byłoby o wiele prostsze. człowiek boi się wielu rzeczy, zrobić coś, powiedzieć, zatańczyć, zaśpiewać, a gdyby nawet mimo prawdopodobnych niepowodzeń nie bał się, to w życiu byłoby mu lepiej. czytałam ostatnio tekst, w którym chodziło o to że za dwadzieścia lat nie będziemy żałować tego co zrobiliśmy (bo nawet coś nieudanego w tym czasie się zapomni), tylko będziemy żałować tego czego nie zrobiliśmy (bo przez całe życie potem pojawia się pytanie: "co by było gdyby?"). a więc znów przejawia się trochę hipokryzja u mnie, bo piszę jedno, a robię drugie, ale: nie bójmy się, żyjmy tak jak chcemy i bądźmy odważni.

i jeszcze taka powakacyjna refleksja, wiem, powtarzam się już któryś raz, ale muzyka jest lekiem na całe zło. czy taka interpretowana tańcem, czy śpiewana, czy grana na instrumencie, czy słuchana w radiu, każda jest dobra i leczy duszę. a jeśli tworzy się ją, albo przeżywa ze wspaniałymi ludźmi to już w ogóle pełnia szczęścia.

na dziś to już tyle, nie obiecuję że będę pisać, bo jak mówi mój tata: "najtaniej to obiecać", ale będę się starała. może nadrobię zaległości i nowe wpisy pojawią się szybko, a jak nie to proszę o cierpliwość.

buziaki dla wszystkich czytających